Discussion
[ Discussion | Post | Reply | Next | Previous | Up ]
From: ผู้ร่วมเหตุการณ์
Date: 07 Feb 2002
Time: 04:48:10 -0500
Remote Name: 10.10.17.189
เขาใหญ่ เทือกเขาแห่งมิตรภาพ ตอนที่ 1 ว่าด้วยเรื่องของภูเขากระผมก็ไม่ค่อยสันทัดซักเท่าไหร่ แต่ด้วยมิตรภาพผมต้องไป แหมก็กว่าจะนัดเจอกันได้มันช่างยากเย็นเหลือเกิน และการตัดสินใจของผมก็ไม่ผิดพลาดความประทับใจที่ได้รับนอกจากธรรมชาติที่สวยงาม แต่ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือมิตรภาพที่พวกเรายังมีให้แก่กันเหมือนเดิม อายุที่มากขึ้นไม่เคยพราก ความผูกพันในวัยหนุ่มสาวของพวกเราไปได้ ด้วยยวดยานพาหนะที่ทันสมัย นำมาพวกเราสู่ถนนสายมิตรภาพ แหมชื่อถนนสอดคล้องกับการเดินทางทริปนี้มาก พวกเรานัดเจอกันที่ โลตัส สระบุรี นัดกัน 9 โมง ของเช้าวันเสาร์ แต่พวกเรามาเจอกัน 10 โมง บอกแล้วว่าพวกเราไม่เคยเปลี่ยนยังไงก็เหมือนเดิม แต่ไม่มีใครบ่น เพราะการมาสายจัดเป็นสายเลือดของชาว MA 01 ทุกคน ไอ้จกมาถึงคนแรก มายืนรอพวกเราด้วยหน้าที่แช่มชื่นสดใส ไร้ริ้วรอย ว่ามันได้ยืนคอยมันได้มายืนรอพวกเราเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ผมสังเกตได้ว่าระยะเวลาที่มันมารอพวกผมนั้นคงไม่ต่ำกว่า ครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมสังเกตได้จาก ขาของมันที่โก่งจนก้นเกือบมาติดกับส้นตีน จังหวะที่เดินมาหาพวกเรา มีหมาแอบเดิมรอดผ่านไปกว่า 10 ตัวมันยังไม่รู้เรื่องแต่ผมเห็น ก็คิดดูละกันว่านานแค่ไหน อย่างว่า ด้วยมิตรภาพจกรอได้ ผมมารถเปี้ยก ซึ่งมีผู้ร่วมเดินทางคือ เปี้ยกโชเฟอร์ ใหม่เนวิเกเตอร์ จุ้บ เมียโชเฟอร์ โสม (เพื่อนจุ้บ)เมียเนวิเกเตอร์ เอ้ย ไม่ใช่ ขออภัยรายงานเพลินไปหน่อย จกเดินมาตบกระบานผมด้วยมิตรภาพ ผมฉุนมาก เลยสวนกลับที่ท้องด้วยมิตรภาพเช่นเดียวกัน จกลงไปนอนกลิ้งยิ้มทั้งน้ำตาด้วยมิตรภาพ จากนั้นเปี้ยกจึงตามไปเสยคางไอ้จกด้วยมิตรภาพ และด้วยมิตรภาพจกก็ยังยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา พวกเราสงสารจึงช่วยประคองจกเข้าห้าง เพื่อเดินซื้ออุปกรณ์ล่าสัตว์ สำหรับการล่าอาหารเย็นในวันนั้นบนเขาใหญ่ เราเดินช้อปปิ้งกันอยู่พักใหญ่ ต้อม(ผู้มีสายเลือดMA 01 เข้มข้น คือมากลุ่มสุดท้ายอีกแล้วครับท่าน) แต่ด้วยมิตรภาพ พวกเราเข้าใจ ผม จก เปี้ยก จุ้บ โสม เดินเข้าไปทักทาย ต้อม และเพื่อนๆ ในกลุ่มที่อันเป็นที่รักขอพวกเรา ผมเดินเข้าไปตบหัวไอ้ต้อมเพื่อทักทายเบาๆ หัวของต้อมไถลไปด้วยแรงตบ เกือบชนเสา แต่ไอ้จก เอาตีน ค้ำไว้ทัน ต้อมสั่นหัวด้วยความงงและมึน เปี้ยกเห็นท่าไม่ดีเลยเข้าไปประคองแต่ก็ยังไม่ทิ้งความขี้เล่นสมัยวัยรุ่น ขณะประคอง เปี้ยกยื่นขาเข้าไปในช่องขาของต้อมขณะที่กำลังเดิน ทำให้ต้อมเสียการทรงตัว หัวปักพื้น แต่ด้วยมิตรภาพต้อมลุกขึ้นมาพร้อมปัดฝุ่นที่ตัว และหันมายิ้มด้วยมิตรภาพกับพวกเราทั้งที่เลือดกลบปาก จนแฟนของต้อมคือ เม่ย อดขำในกิริยาท่าทางของต้อมไม่ได้ เธอหัวเราะจนขาดใจตายไป ณ ที่นั้นเราจึงนำศพเธอไปฝังรวมกับญาติที่ หลังโลตัส อย่างว่า ด้วยสปิริตการเที่ยวที่แรงกล้า เธอกลับฟื้นขึ้นมาอีก สมกับคำที่ว่า แก่ง่ายตายยากจริงๆ ผู้หญิงนะผู้หญิง แต่ที่ทำให้ผมเซอร์ไพร้ไม่รู้จบก็คือ อู้ดครับ ผมยาวสลวย ที่แสดงถึงความขบถสังคมที่แสนวิปริตในตัวเขา บัดนี้ กลับถูกตัดสั้นลงหรือเขาจะดัดสินใจเดินกลับสู่ระบบสังคมที่เน่าเหม็นอีกครั้ง แต่ท่ามกลางความเน่าเหม็น อู้ดมีดอกไม้ดอกเล็กๆ เหน็บมาด้วย มันทำให้อู้ดดูแช่มชื่นกับชีวิตมากกว่าครั้งไหนๆ ที่ผมเห็นมา สาวน้อยที่มากับอู้ด ชื่อ น้องบี อายุห่างกับอู้ดกว่ารอบ 12 ปี เพื่อนๆครับ ไอ้อู้ดมันพรากผู้เยาว์ครับ มันเอาเด็กเป็นแฟนครับ ผมขอประนามมัน ด้วยจริยธรรมและศีลธรรม มันไม่เคยแนะนำผมสักครั้งให้ลองจีบเด็กดูบ้าง ว่าแล้วก็อิจฉาจำไว้ อ้อลืมบอกไป ว่าทริปนี้ผมเป็นโสด ไปคนเดียว กะว่าจะไปหาเอาข้างหน้า อ้า มากันครบ ทริปจึงประกอบไปด้วยผู้ร่วมเดินทางสายมิตรภาพของเรา 9 คน คือ ต้อม เม่ย(แฟนต้อม) จก(เพื่อนรักของต้อม) เปี้ยก(ผู้สร้างตำนานมิตรภาพให้แก่เพื่อนๆทุกคน) จุ้บ(เมียเปี้ยก) อู้ด บี (แฟนอู้ด อายุ 18 ขวบ) โสม(เพื่อนจุ้บเข้ากับพวกเราได้อย่างดี) ใหม่(ก็เหมือนเดิมคือยังเท่ห์เหมือนเดิม อ้วก! )